Een paar jaar geleden zat ik ‘in between jobs’. Dit was in de periode dat wij met ons gezin tien weken door Noorwegen hadden gereisd. Op zo’n reis geniet je natuurlijk heel erg van elkaar en van al het moois wat je ziet en meemaakt. Maar het is ook een periode waarin je (letterlijk en figuurlijk) van een afstand naar je leven gaat kijken: welke doelen hebben we voor de toekomst en dragen de dingen die we in het dagelijks leven doen wel bij aan de doelen die we voor ogen hebben? En dan ga je automatisch ook nadenken over het werk wat je doet. Kortom: het was het perfecte moment om mijn carrière als communicatieadviseur (ja, in het dagelijks leven ben ik communicatieadviseur 😊) eens even kritisch onder de loep te nemen. Want ik ben goed in wat ik doe. Maar vond ik het nog wel leuk genoeg? Ik wist het even niet meer.
Daarom zocht ik al toen we nog in Noorwegen waren contact met een loopbaancoach. En terug in Nederland had ik al binnen enkele dagen het eerste gesprek.
De plek van waar ik het mailtje naar de loopbaancoach stuurde.
Instant heimwee als ik deze foto zie <3.
Fast forward naar nu: ik ben nog steeds communicatieadviseur. En ik doe dat met veel plezier. Maar de loopbaancoach heeft mij óók (indirect) een zetje in de rug gegeven om Lesja illustraties op te richten (Lesja is trouwens een dorpje in Noorwegen – en zo is het cirkeltjes weer rond 😉). Hoe dat kwam? Ik leg het hieronder uit.
Ik denk dat veel (werkende) mama’s en papa’s dit zullen herkennen óf er iets aan zullen hebben.
Een simpel tabelletje
Tegen mijn verwachtingen in (maar achteraf heel logisch) gingen de gesprekken met de loopbaancoach namelijk al snel niet meer alleen over mijn werk. Want dat het vak van communicatieadviseur goed bij mij past was al snel duidelijk. Maar waar wrong het dan wel? Het is zo cliché, maar de timemanagement-matrix van Stephen Covey gaf heel overzichtelijk weer waar ik mee worstelde:
Uit 'Prioriteiten: effectieve keuzes in leven en werk' (Stephen R. Covey)
Het bleek dat bijna al mijn tijd ging zitten in kwadrant I, III en IV. Dat wist ik natuurlijk wel, maar ik houd ervan als een probleem dat in mijn hoofd heel ingewikkeld lijkt, in een simpel tabelletjes wordt gegooid. Dan kun je er wat mee namelijk.
Als ik niet aan het werk was, was ik thuis de boel aan het managen. Ik probeerde een goede moeder, vriendin en werknemer te zijn. En wie bungelde er onderaan het prioriteitenlijstje? Ikzelf. En als ik dan toch even tijd voor mezelf had, ging ik (mijn guilty pleasure) Candy Crush spelen.
Dus het was hoogste tijd om meer tijd te besteden aan het kwadrant II ‘Belangrijk en niet urgent’. En dan met name zinvolle dingen doen voor mijzelf. Zoals persoonlijke ontwikkeling. Of uit eten met Ernst. Of een oude hobby oppakken. Want – aldus de coach – ‘er gebeurt niks ergs als je de belangrijke (maar niet urgente) dingen niet doet. Maar na een aantal jaren ga je het echt wel voelen.
Dromen voor de toekomst
Als huiswerk moest ik dromen voor de toekomst opschrijven. Vijf kleine dingen die je het komende jaar wilt oppakken en 1 groot iets dat je over 5 jaar bereikt wilt hebben.
En nu komt het. Ik vond het ZO MOEILIJK! Het was gewoon shocking. Ik wist niet meer goed wat ik zelf leuk vond en blokkeerde compleet. Achteraf gezien snap ik het haast niet. Ik zou nu zo 10 dingen kunnen noemen. Lezen. Naar het bos. Naar de bios met Ernst. Een cursus volgen. Een moestuintje. Leren hoe je zelf meubels bekleed. Bier brouwen. Festivals. Kamerplanten stekken. Zo dat zijn er al negen. Tekenen. Tien!
Ik wist niet meer goed wat ik zelf leuk vond en blokkeerde compleet.
Met veel pijn en moeite bedacht ik dus vijf kleine dingen en 1 groot iets dat ik wou bereiken. En één wens stak er toch wel met kop en schouders bovenuit. Namelijk: kaartjes maken van mijn tekeningen.
Daardoor kwam het balletje aan het rollen met uiteindelijk Lesja illustraties als gevolg.
Meer balans
Uiteindelijk heeft het me zoveel opgeleverd om meer tijd te steken in kwadrant II (en daarmee in mezelf). Ik vind het nog steeds soms lastig om te zeggen ‘nu wil ik even wat voor mezelf doen’, dan voelt het toch een beetje egoïstisch. Maar uiteindelijk heeft het meer balans in mijn leven gebracht en ben ik er (denk ik) een leuker mens van geworden. Het is dus niet alleen fijn voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving.
Daarnaast merk ik steeds weer dat tekenen mij helpt om mijn hoofd leeg te maken en om negatieve gedachten om te zetten in positieve. En dat is zo waardevol. Andere mensen gaan sporten, mediteren of in bad. Ik ga tekenen. Maak ik me zorgen om de kinderen? Ik teken wat vrolijks voor ze en mijn zorgen verdwijnen naar de achtergrond. Wil ik mijn vakantiegevoel nog wat langer vasthouden? Ik teken een Scandinavisch landschapje en voel me instant weer wat vrolijker. Ben ik de regen beu? Ik teken planten en bloemen en de zon breekt door (soms letterlijk, soms figuurlijk).
Kortom: tekenen betekent voor mij zo veel meer dan gewoon een mooi plaatje maken.
De nieuwe uitdaging is nu om de tijd te vinden voor ál die dingen die ik leuk vind om te doen 😊. Maar ik merk dat dit - zeker nu de kinderen allebei naar school gaan - steeds een klein beetje makkelijker wordt.
Ik ben benieuwd: kies jij vaak genoeg voor jezelf? En wat vind jij dan leuk om te doen?
Links: dit aapje tekende om mijn kinderen een hart onder de riem te steken tijdens de zoveelste quarantaine. Midden: dit Zweedse landschapje tekende toen ik die fijne camping van afgelopen jaar miste. Rechts: na weken met regen ging ik onze kamerplanten steeds meer waarderen ;).