En waarom ik een blog-verlamming had
Ik had dus een blog-verlamming de afgelopen weken. Dat kwam niet doordat ik geen ideeën had. Nee, ik heb een hoofd vol ideeën waarover ik graag wil schrijven. En ook nog een hele lijst met onderwerpen op mijn telefoon. Bijvoorbeeld: hoe ik het vond om voor de allereerste keer mee te doen aan een markt (mijn ervaringen op de Mamafair, inclusief tips voor andere kleine ondernemers). Of leuke teken- en knutselideeën om samen met je kinderen te doen. Ik wil ook graag schrijven over wat het oplevert om als kleine ondernemer soms buiten je comfortzone te treden. En over onze vakantie in Zweden. En over de muurstickers die ik ontwierp voor Moonwalk Teddybear…
Kortom: ideeën genoeg! Waarom ik dan niet gewoon ben gaan schrijven?
Deze foto maakte ik twee jaar geleden op de Lofoten.
Nou, ik ging opeens nadenken over SEO en over doelgroepen en over andere creativiteitskillers (is dat een woord?). Begrijp me niet verkeerd: ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is om hier goed over na te denken. Sterker nog, in het dagelijks leven werk ik als communicatieadviseur dus het is soort van mijn werk :D. Bovendien wil ik groeien met mijn bedrijf. En dat betekent dat ik me bewust moet zijn van de onderwerpen waarop ik gevonden wil worden via zoekmachines... Bummer! Daardoor kan ik dus zeker 75% van mijn blog-ideeën wegstrepen. En laten dat nou net de onderwerpen zijn waar ik heel enthousiast en gepassioneerd over ben.
Hoe ik dat ga oplossen? Ik ga gewoon afwisselen. Eigenlijk snap ik niet waarom ik dat vanochtend pas heb bedacht. De helft van mijn blog-onderwerpen zal wat strategischer van aard zijn en dus gaan over onderwerpen waarop ik denk dat mijn doelgroep zoekt online (wat niet wil zeggen dat dit saaie blogs worden he!?). En de andere helft van mijn blogs gaat over onderwerpen waar mijn hart sneller van gaat kloppen, dingen waardoor ik me laat inspireren en waardoor je mij (de persoon achter Lesja illustraties) wat beter leert kennen.
Oké. Dit was een hele lange inleiding om te komen bij het onderwerp waar ik graag over wil schrijven deze blogpost. Namelijk: hoe ik verliefd werd op Noorwegen. Want mensen die mij al wat langer volgen weten dat ik van Scandinavië hou (en Noorwegen in het bijzonder) en dat ik me vaak laat inspireren door dit land.
Lang, lang geleden, was er eens een meisje dat communicatiewetenschappen studeerde…
Ik weet dus echt niet meer hoe ik op het idee kwam. Maar wat ik nog wel weet is dat ik op een dag bij mijn ouders thuis achter de computer zat en een website tegen kwam waar je je kon opgeven om drie maanden in Noorwegen op een boerderij te werken. En ik besloot zonder enige twijfel dat dat was wat ik wilde doen. Totaal niet des Annes, want ik had een enorme aanleg voor heimwee. En zo gebeurde het dat ik een uur later tijdens het avondeten mededeelde dat ik naar Noorwegen ging. Een besluit dat – zonder al te theatraal te doen – mijn leven best wel heeft veranderd.
En ja, ik kreeg daar hartstikke heimwee. En ja, ik voelde me eenzaam. En ja, ik vond het eng dat ik opeens Engels moest praten met mensen die ik niet ken.
Maar… ik werd ook verliefd op het land. Ik kwam op een boerderij bij een lief gezin, ergens op het platteland ten noorden van Oslo (in Ask). Mijn belangrijkste taak was om twee keer per dag de koeien te melken. Iedere ochtend om 6.00 uur liep ik als een volleerde Heidi tussen de koeien om ze naar de stal te brengen. En ’s avonds vlak voor het avondeten deed ik hetzelfde. Bij het ontbijt dronk ik verse melk en bij het avondeten kreeg ik een biertje want ‘a hardworking man deserves a beer’ aldus de boer. Tussen de middag kreeg ik vaak een andere taak, die varieerde van grasmaaien tot Noorse kaneelbollen bakken. In de weekenden was ik vrij en trok ik er op uit.
De rust, de ruimte, de natuur, de mensen, zelfs hoe het er ruikt… ik was verkocht. Na mijn Noorse boerderij-avontuur ben ik nog heel vaak terug geweest en heb ik het land steeds beter leren kennen. Ik heb laatst zitten rekenen en inmiddels heb ik meer dan 7 maanden van mijn leven doorgebracht in Noorwegen. De verliefdheid is inmiddels houden van...
Toen ik mijn vriend (en tevens vader van onze kinderen) leerde kennen en we voor het eerst samen naar Noorwegen gingen vond ik het best even spannend. Want wat nou als hij het maar matig leuk zou vinden? Dat hij na de vakantie zou zeggen ‘dat was best leuk om een keer te zien, maar ik heb toch liever strand en dertig graden’. Wat echt niet een hele gekke uitspraak zou zijn ofzo.
We gingen met de (nacht)boot van Denemarken naar Oslo. Toen we ’s ochtends heel vroeg aanmeerden in Oslo reden we enigszins vermoeid de boot af en de stad uit. En toen sprak mijn vriend – uit de grond van zijn hart – de woorden ‘Jezus wat is het hier mooi, ik wil hier wonen’ en begon ik nog net niet te huilen.
…
Terug naar het begin van deze blog. Ga ik grote bezoekersaantallen naar mijn site trekken met dit verhaal? Nee dat denk ik niet. Heb je mij – de mensen achter de tekeningen – wat beter leren kennen na dit verhaal? Jazeker. En dat is ook belangrijk.
Ben jij - net als ik - dol op Scandinavië? Dan vind je onderstaande illustraties vast mooi!